Ik heb de wat ouderwetse overtuiging dat je in een conflict niet per se met modder hoeft te gooien en noemde in mijn vorige update geen namen. Toen ik zei dat ik niet gelukkig was met mijn uitgever, zette ik jullie onbedoeld op het verkeerde been. Ik bedoelde natuurlijk mijn vorige, degene waar ik beslist niet nog een bundel wilde onderbrengen.
Mijn verhalen wilden de wijde wereld in. Ik stortte me op het schrijven van een prikkelende mail en zond mijn geesteskindje naar een paar uitgevers. Na enige tijd lieten twee flinke jongens in uitgeefland me – onafhankelijk van elkaar – weten dat ze bijzonder gecharmeerd van me waren, maar dat ze geen verhalen wilden uitgeven. Ik moest beslist weer contact met ze opnemen als ik een roman zou hebben voltooid.
Natuurlijk voelde ik me hartstikke gevleid, maar ik was er niet gelukkig mee. Die roman is immers nog lang niet af en mijn bundel inmiddels al een poosje. Het schoot niet op zo. Terwijl ik diep nadacht brak de zon door de wolken en weerkaatste de prachtige cover van de bundel van aquaZZ – waarin precies negen jaar geleden mijn allereerste verhaal verscheen – in mijn scherm. Dat kon geen toch geen toeval zijn?
Zonder aarzelen mailde ik zo’n zes weken geleden Angelique Kersten, een bevlogen uitgever die niet te bang is om verhalen uit te geven. Binnen enkele uren waren we het eens. Zij stopte mijn Kiezels in haar vakantiekoffer en ik keek uit naar de redactieronde.
Ik hou van spijkers met koppen, koeien met horens en daden bij woorden. Het voelde goed.
Toch kwam er nog wel wat meer bij kijken.
