Manlief ging voor de gezelligheid met me mee. Hij had ongelukkig gekozen, want tijdens deze dienst werd het avondmaal gevierd. Dat neemt nogal wat tijd en in beslag, maar geeft je wel de gelegenheid iedereen op je gemak te bekijken. Als je niet te ver naar achteren zit, komen ze twee maal aan je voorbij.
Eén van de passerende gemeenteleden had een ernstig gebrek. Haar ene been was veel korter dan het andere. Ondanks haar aanzienlijke hakverhoging kon ze zich uitsluitend voortbewegen door haar gezonde been met kracht vooruit te gooien en dan haar kortere been er weer bij te slepen. Deze beweging maakte dat ze bij iedere pas volledig dubbel sloeg. Nauwelijks hoorbaar sprak ik mijn oprechte medeleven uit. Mijn man knikte instemmend.
Ze ontving brood en wijn en keerde met moeite terug naar haar plaats. ‘Vind je het gek dat ze zo moeilijk loopt,’ fluisterde mijn monster naast me. ’Heb je gezien wat voor schoenen ze aan heeft?’
Het spijt me, lieve mevrouw, mijn reactie was onvergeeflijk. Maar het was echt zijn schuld.