Ons Italiaanse hotelletje werd gedreven door een echtpaar van ongeveer mijn leeftijd. Zij, een Engelse die 25 jaar geleden haar hart volgde, was gastvrij en vriendelijk. In de loop der jaren vergaarde ze wat pasta- en pizzapondjes. Ze werkte hard. Hij was een… uhh… Italiaan, zeg maar. Halverwege de morgen liet hij zich pas zien. Slank, getraind en gebruind. Zijn haast gesteven overhemd losjes uit zijn trendy spijkerbroek. Zij onderbrak haar werkzaamheden om hem glimlachend zijn cappuccino te brengen. Met zachte stem liet ze hem weten wat er al niet moest gebeuren. Hij zuchtte en las zijn krant.

Het onderhoud van het zwembad behoorde tot zijn weinige taken. Na zijn derde Marlboro op het terras ging hij, nog altijd zuchtend aan de slag. Omslachtig manoeuvreerde hij met de slangen, zijn onberispelijke kleding diende natuurlijk schoon te blijven, zijn suède instappertjes droog. Dan maar weer een sigaret op het terras. Zijn beloonde hem met koffie en een kus. Terwijl hij met veel handgebaren en luide stem zijn vrienden belde, ruimde zij slangen en schepnet op.

Maar plots was het heel anders. Een nieuw gearriveerd echtpaar trok zijn aandacht. Eigenlijk alleen de mooie jonge Engelse, maar waar zij ging, ging haar knappe echtgenoot. Onze Italiaan onderging een ware metamorfose. Met veel flair informeerde hij voortdurend naar haar wensen. En er moest plots veel werk verricht rond het zwembad toen zij besloot daar een zonnebad te nemen. Niets was hem te veel. Er werd geveegd, opgeruimd, stoelen herschikt. Hij sloofde zich uit! Ik genoot. Zijn frisgewassen Scapa shirt bleef hagelwit.

WEEMOEDSLAANTJE