Mijn verhaal ‘𝐄𝐢𝐠𝐞𝐧 𝐕𝐮𝐮𝐫’ is deze week 𝐰𝐢𝐧𝐧𝐚𝐚𝐫 van 𝐇𝐞𝐭 𝐊𝐨𝐫𝐭𝐞 𝐕𝐞𝐫𝐡𝐚𝐚𝐥.
𝐇𝐨𝐞 𝐩𝐚𝐭𝐢𝐞𝐧𝐭𝐞𝐧 𝐭𝐨𝐭 𝐣𝐮𝐧𝐤 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧 𝐠𝐞𝐦𝐚𝐚𝐤𝐭.
Pijn wordt behandeld; afhankelijkheid wordt geconstrueerd.
Mijn verhaal is een aanklacht — tegen stilte, recepten en een systeem dat levens herprogrammeert.

EIGEN VUUR

De stad houdt de hitte vast, in haar muren, het asfalt, in de lijven van haar bewoners. In de broeierige stilte klinkt het gezoem van een mug, het aanhoudende gebrom van een transformatorhuisje, het gelach van meisjes op een fiets – geluiden die helder binnenkomen, alsof haar geest alle filters heeft uitgeschakeld.

Haar slaapshirt plakt tegen haar huid, het katoen is klam van zweet. Ze zit voorovergebogen, haar ellebogen op haar knieën in een poging de druk in haar onderrug te verlichten.

In de keuken slaat de koelkast aan. Een mechanisch geratel dat wegsterft in zeurend gegons. Het stapelt zich op: Een colonne van ongemak.

Ze kijkt naar het plankje onder de spiegel. Daar ligt hij: de lege strip. Het plastic glimt dof in het harde licht van de spotjes. Nog eentje, dan lukt het misschien om te slapen, had ze steeds weer gedacht. Maar verlichting komt nooit, alleen een wazige sluier die de scherpte van de pijn voor even onderdrukte.
De laatste dosis is allang uitgewerkt.
Het gelach van de meisjes buiten sterft weg in de nacht. Ze voelt zich als de laatste soldaat op een verloren post.

Langer blijven zitten is zinloos. Ze duwt zich omhoog. In de spiegel ziet ze een vreemde. Een vermoeid gezicht, een lichaam dat log en zwaar voelt. De spotjes leggen meedogenloos haar wallen bloot, de glans van het zweet op haar voorhoofd.

Oxycodon. Een magisch woord. Het gaf een gouden uur van rust. Maar de prijs is hoog: sloomheid, overgewicht, verstopping die elke stoelgang tot een foltering maakt. Verlossing bleek een valstrik.
‘Alsof je een brandend huis blust met benzine,’ had de apotheker gezegd, een waarschuwing die jaren later pas als een geweerschot binnenkwam.

‘Pijn in de onderrug?’ had haar huisarts gezegd, ‘Komt vaak voor bij vrouwen.’ Haar woorden over haar andere klachten pareerde hij met de rust van iemand die de protocollen kent. ‘De kunst is niet te focussen op de pijnscore, maar de regie terug te pakken. Perceptie is vaak het probleem.’

Alsof de val van haar fiets jaren geleden niets meer was dan een voetnoot in zijn dossier. Toch was het toen begonnen. Toen ze nog vrolijk en actief was.

Hij draaide zich pas naar haar toe toen het recept al uit de printer zoemde. ‘Probeer het maar met deze medicatie. En mindfulness. Werkt evidence-based vaak beter dan enkel symptoombestrijding.’

Alsof haar lijden een gebrek aan veerkracht was. Zij had gezwegen. Met het schaamrood op haar wangen.

Op het plankje onder de spiegel liggen de resten van een verloren strijd. Paracetamol, Tramadol. Uiteindelijk slikte ze alles tegelijk. Totdat Oxycodon de overwinning beloofde. Ze gooit de lege strip in de vuilnisbak.

Ze pakt de paracetamol. Het zurige krijt smaakt naar nederlaag. Een wapenstilstand, op voorwaarden die niet de hare zijn. Ze glimlacht schamper. Ze is geen patiënt meer. Ze is een junk.

Om acht uur kan ze bellen. Smeken om een nieuw recept. Het enige lichtpuntje in een duister dat steeds dieper wordt.
Maar de nacht is nog jong.