Ons huis was de laatste in de rij nieuw opgeleverde woningen. Onaangelegde achtertuinen grensden aan een modderige woestenij. De op die plek geplande straat zou nog even op zich laten wachten. Voor vierjarige jongetjes zoals onze Jelle en zijn vriendje Jeroen was het een paradijs.

Op een dag hoor ik Jeroen, vele meters bij ons huis vandaan nog, schreeuwen: ‘Ik ga jouw moeder doodschieten!’
Door het keukenraam zie ik de kleine mannen aan komen rennen, hun eigenhandig geknutselde wapentuig in de aanslag.
‘Nee, nee!’ schreeuwt Jelle en probeert zijn vriend in te halen.
Maar Jeroen geeft zich niet gewonnen. ‘Ik ga jouw moeder doodschieten!’ schalt opnieuw door de loopgraven.
Het herhaalde ‘Nee, nee!’ verwarmt mijn hart.
Vlak bij mijn huis klinkt nogmaals: ‘Ik ga jouw moeder doodschieten!’
Met de moed der wanhoop weet Jelle als eerste de achterdeur te bereiken. Ik glimlach als hij hem open rukt.
‘Nee, nee! Dat wil ik zelfs doen!
Zonder mededogen neemt mijn eerstgeborene me onder vuur:
‘Takketakketakketakketak!’

https://connyhoogendoorn.nl/weemoedslaantje/’