De toezegging om na vier maanden opname een paar dagen naar huis te mogen, werd op het laatste moment teruggedraaid. Ook met Kerst en oud en nieuw moest ik in het ziekenhuis blijven. Ik huilde. Om mijzelf. Om mijn man en kind. Mijn lief begreep hoe ik met voelde en oefende de hele dag.
Vlak voor zijn bedtijd belde onze tweejarige oudste en zong voor me: “Ei just kol toe see ei luf joe, ei just kol to see houw muts ei ker.’ Vanmiddag hoorde ik Stevie Wonder zingen. En schoot vol. Zoals iedere kerst opnieuw.
https://www.youtube.com/watch?v=QwOU3bnuU0k