Met geen stok krijg ik mijn man een winkel in, hij heeft een nóg grotere hekel aan shoppen dan ik. Aangezien hij er toch een beetje netjes bij moet lopen, koop ik sinds jaar en dag zijn kleding. Alles, behalve zijn schoenen. Het zou kunnen, we hebben toevallig dezelfde schoenmaat, maar dat gaat me nu net een stapje te ver.
Tijdens het ontbijt ziet hij me bladeren in een folder van een grote modezaak in het oosten van ons land. Omdat hijzelf op het punt staat naar Enschede te vertrekken, toch zo’n anderhalf uur rijden bij ons vandaan, stelt hij voor dat ik gezellig met hem mee ga. Terwijl hij zijn klant bezoekt, kan ik daar even rondkijken .
Zo gezegd zo gedaan. Als hij mij weer op wil pikken, krijg ik hem zo ver toch even mee naar binnen te gaan. Ik heb prachtige herenschoenen gezien. Zijn oorspronkelijke weerzin verdwijnt als sneeuw voor de zon als we geholpen worden door een schattig, ontwapenend lief, dorpsmeisje. Terwijl hij grapt en past, snuffel ik nog even en ontdek een paar uiterst sexy rijglaarzen. Hij ziet het, maar zegt niets. Ik zet ze terug.
Terwijl hij het gekozen paar schoenen uittrekt, wijst hij naar de dameslaarzen en vraagt of ze die ook in 41 heeft. Het meisje stoot hem stomverbaasd aan.
‘Doe niet zo gek, joh!’, proest ze.
‘Voor haar’ , zegt hij dan en wijst naar mij.
Nooit eerder heb ik iemand, na aanvankelijke verbijstering, zo om zichzelf horen schateren.
De laarzen pasten me niet, dat was jammer, maar mijn dag kon niet meer stuk.