Blije Teije is verdrietig. Hij is verkouden. Zijn oogjes zijn nat en dik en als hij hard moet huilen, worden de snotjes in zijn neus heel erg dun. Ze glibberen zo naar buiten. Dat is niet zo fijn.
Gelukkig lig ik, Japie het schapie, bij hem in zijn wiegje. ‘Niet huilen, vriendje,’ fluister ik in zijn oor. ‘Ik heb een superidee!’ Met mijn zachte, wollen pootje ga ik voorzichtig langs het natte neusje.
Hoera, het helpt, maar er is nog veel meer snottebellenpap. Nog maar een keertje dan, met mijn andere pootje. En ook mijn twee achterste pootjes komen aan de beurt. Blije Teije’s neusje is bijna weer helemaal schoon.
Eerst snikt hij zachtjes nog wat na, maar als hij me lieve hapkusjes geeft, blijft ook het laatste glibbergroene snottebelletje aan mijn krullen hangen.

Dan komt de mama. Die is lief! Maar als ze Blije Teije optilt, trekt ze haar neus op. ‘Getsie schaapje, wat ben jij vies,’ zegt ze en tilt me aan mijn oortje op. ‘Jij gaat in de was!’
Ik weet niet zo goed wat ze bedoelt. In de badkamer zwiept ze me met een zwaai in een groot wit vierkant ding. Ik schrik me een hoedje als de grote glazen deur met een klap dichtslaat. Plots is er overal koud water! Gelukkig wordt het snel lekker warm. Ineens draai ik rondjes. Is dit in de was? Het is spannend, maar ook wel een beetje leuk.

Nadat ze me een tijdje op de heerlijk warme verwarming heeft gelegd, mag ik weer bij Blije Teije. Hij huilt niet meer. Met grote ogen bekijkt hij me van top tot teen.
‘Japie,’ zegt hij zo zachtjes dat alleen ik het kan horen. ‘Je ruikt zo lekker.’ Hij maakt daarmee ook Japie blij. ‘Maar wat is er met je krulletjes gebeurd?’
Ik kijk omlaag en kan mijn schapenoogjes niet geloven: Mijn vacht is niet meer kroelerig en krullerig, maar kleeft plakkerig tegen me aan. Hoe kan dat nou? Ineens voel ik traantjes langs mijn wangen glijden. Blije Teije lacht erom en maakt me daarmee nog verdrietiger dan ik al ben.
‘Niet huilen, Japie,’ zegt hij dan en geeft weer hapkusjes in mijn oor. ‘Ik ben toch ook jouw vriendje?’
Met zijn kleine vingertjes pakt hij een plukje wol en draait er een prachtig krulletje in. Dan pakt hij nog een bosje. En nog een. En nog een. Het wordt zo mooi! Ik vind hem zo lief dat ik wel honderdduizend hapkusjes aan hem teruggeef.
Blije Teije en ik, we zijn zulke dikke vriendjes dat we er allebei heerlijk warm van worden.

nov.2017

Japie