De aanzet

Na iedere bundel met korte verhalen kreeg ik diezelfde vraag: wanneer ga ik eens een écht boek schrijven? Alsof mijn bundels een oefening waren en geen eindbestemming. Dat maakte me nijdig. Maar het maakte me ook nieuwsgierig.
Toen ik mijn vijf bundels doorbladerde, realiseerde ik me dat ik veel verschillende verhalen schreef. Maar er was er één thema dat steeds terugkwam. En juist díe verhalen waren keer op keer mijn favorieten.

Vliegende start

Ruim twee weken ben ik nu bezig, en het voelt al alsof ik middenin het verhaal zit.
De werktitel? Die blijft. Hij past me te goed om hem los te laten.
De namen staan vast, de karakters ademen en zelfs hun gezichten heb ik al gevonden. Echte foto’s, ja — dus ze bestaan.
Mijn vaste proefleester Riet zei gisteren ja op mijn vraag of ze wilde sparren, al weet ze nog niet hoeveel tijd en energie dat gaat kosten. En ik heb drie literaire vrienden gevraagd na elk nieuw hoofdstuk proef te lezen. Ze stemden zonder aarzelen in. Hoe leuk is dat!

De diepte in

Mijn leidraad staat op papier, de vertelstem is gekozen, het perspectief beslist: wie gaat zien, wie zal weten, wie moet zwijgen.
De samenvatting groeit gestaag. Eén derde staat. Al gooide ik alles weer om toen ik dacht dat het verhaal stond. De rest broeit.

Volg mee

Ik zal uithuilen als ik vastloop, juichen als het lukt en dat ga ik regelmatig met je delen, op mijn website en op sociale media.
Volg mee, reageer, denk mee, geef me raad!

Wat is jouw gouden tip om vastlopen te voorkomen bij het schrijven van een écht boek? Laat het me weten in de reacties!

Want … wat als het lukt?