Diploma-uitreikingen, in ons gezin rustte er geen zegen op. Gelukkig op onze geslaagde kinderen wel, enkel op de bijkomende festiviteiten niet.

Mijn dochter zou direct na haar diploma-uitreiking met een vriendinnetje op vakantie gaan. Bij het reisbureau werd nog even de exacte datum gecheckt. Door het vriendinnetje… die op een andere school zat… waar het feestelijk gebeuren een paar dagen eerder plaatsvond. Papa en mama gingen wél naar de feestelijk versierde aula en een open telefoonverbinding met een subtropisch eiland liet dochterlief het een beetje meemaken. Haar diploma kregen we niet mee, want dat moest onder toeziend oog van de rector ondertekend worden. Gelukkig was een paar jaar later de uitreiking van haar bul wél een groot feest. ‘Ach, meester… ’t mocht wat!’, zei haar jongere broer die op de Pabo zat gekscherend tegen haar, ‘Dat zeggen mijn kinderen al twee jaar tegen me.’

Datzelfde broertje kon er echter ook wat van. Op zijn mooie cijferlijst stonden twee ontsierende onvoldoende. Als je geslaagd bent een vak zonder risico herkansen, was toen een nieuw fenomeen waar hij op aandringen van zijn ouders – zelf vond hij het allang best! – gebruik van maakte. In de brief van school stond alle benodigde informatie. Zijn geïrriteerde mentor belde mij op een heerlijke zomeravond met de vraag waar hij in vredesnaam uithing. De man had zijn lovende praatje in de bomvolle zaal al gehouden, maar er verscheen geen geslaagde op het feestelijk versierde podium. ‘Hij loopt met zijn vader op de golfbaan’, antwoordde ik en kon wel janken, want daar stonden beide mobieltjes keurig uit. Later bleek dat we uit waren gegaan van de tweede datum in de beslist slordig en onduidelijk opgestelde brief. De tweede datum was voor gezakte en na herkansing alsnog geslaagde kandidaten bedoeld. Het had nog heel wat voeten in de aarde om hem bij die uitgeklede plechtigheid aanwezig te laten zijn.

De oudste is pas echt een ‘verhaal apart’. Hij werd van iedere middelbare school verwijderd. Niet omdat hij vervelend was of niet kon leren. Hij deed gewoon niets. Pas op zijn eenentwintigste, als er niet meer naar vooropleiding wordt gekeken, viel het kwartje. Hij haalde met twee vingers in zijn neus het toelatingsexamen en studeerde met prachtige cijfers af. Die vingers zijn er tijdens zijn studie nooit meer uit geweest. Hij was wel de enige in opnieuw een bomvol auditorium die nog even apart naar voren moest komen omdat hij onvoldoende informatie had verstrekt. Zijn bul werd ter plekke geschreven.

Van wie zullen ze het toch hebben?

WEEMOEDSLAANTJE