Vlak voor de feestdagen werd ons droomhuis in Frankrijk ons eigendom. Met een tot de nok volgeladen bestelbus gingen we op pad, in ons kielzog kinderen en lieve vrienden.
Al was het huis pas half ingericht, we vierden een fantastische Kerst. De drank vloeide rijkelijk en gezien de grootte van het gezelschap resulteerde dat in meerdere kratten gevuld met lege flessen.
We waren er nog niet zo thuis en waar we ons glasafval moesten laten, hadden we nog niet ontdekt. Geen probleem; de bestelbus was toch leeg en half januari importeerden we onze lege flessen.
Amper weer in Nederland kwam mijn zwager, zoals vaker, even buurten. Hij kon niet lang blijven, zei hij. Als hij nu niet eens eindelijk langs de glasbak zou rijden, had hij gegarandeerd ruzie thuis.
‘O, ome Piet, moet je langs de glasbak’, vroeg dochterlief poeslief en gaf haar moeder een vette knipoog. ‘Wij hebben ook nog wat lege flessen.’
‘Gooi maar achterin hoor.’
Giechelend spoedden wij ons naar buiten. Met heel veel moeite kregen we de achterklep van zijn tot de rand toe volgestouwde Mercedes weer dicht, maar van onze lege flessen waren we af.
Stoere zwager heeft er nooit iets over gezegd.