Soms heb je gewoon een prijs nodig om een nieuwsbrief te sturen – en blijkbaar kwam die nieuwe prijs al weer snel.
Na Schaduwen, dat de Gorcumse Literatuurprijs won, werd mijn verhaal Eigen Vuur deze week winnaar in de schrijfwedstrijd van Het Korte Verhaal.
Bijzonder, want datzelfde verhaal had eerder meegedaan aan een andere wedstrijd – en haalde toen niet eens de longlist. Dat was even slikken, zeker als je zelf denkt dat het een goed verhaal is. Maar goed, dat hoort erbij. Soms zit je als schrijver gewoon te dicht op je eigen tekst. Dan ben je zó enthousiast dat je het meteen instuurt, terwijl het eigenlijk nog even moet sudderen. Ik neem me vaak voor om minstens een maand te wachten voordat ik iets inzend. Meestal lukt dat me niet.
Het juryrapport was eerlijk en scherp – precies zoals je het als schrijver altijd zou willen hebben. De jury zag potentie, maar miste richting. En dus ging ik herschrijven. Minder herhaling, meer focus, meer lucht. Het werkte! Eigen Vuur vertelde hetzelfde verhaal, maar met meer adem. En toen won het dus alsnog.
Mijn verhaal is een aanklacht — tegen stilte, recepten en een systeem dat levens herprogrammeert.
Omdat het nu toch op de site van Het Korte Verhaal staat, heb ik het – ondanks dat ik vorige week Schaduwen al had toegevoegd – ook maar op mijn eigen website gezet.
PS Ik beloof niets, maar er is een kans op binnenkort wéér een nieuwsbrief. Vind je dat te lang duren? iedere twee weken verschijnt er een nieuw Houtens Honderdje in het Houtens Nieuws en op mijn sociale media. Kom kijken, scroll lekker mee, en laat je verrassen.
🏆 Een prijs, een paprika-crash & een verraderlijk voorproefje
Beste lezer,
Wat was het een bijzondere avond in de volle aula van het Camphusianum Gymnasium in Gorinchem!
Van de 325 inzendingen werd mijn verhaal Schaduwen de winnaar van de Gorcumse Literatuurprijs 2025. Ik las het voor, kreeg een oorkonde én mocht een jubileumboek – met daarin mijn verhaal – en een mooie geldprijs in ontvangst nemen. Ik kwam er héél graag vóór uit Frankrijk naar Gorinchem.
Het thema was ‘Omzien’ en ik koos voor ’80 jaar Vrijheid’ als invalshoek. In Schaduwen kijkt een bronzen moederfiguur in het Wilhelminapark terug op tachtig jaar geschiedenis, terwijl de mensen van nu – eerbiedig, onverschillig of onwetend – aan haar voorbijgaan. Ze draagt alles wat werd uitgesproken en verzwegen, als een zwijgende getuige van wat nooit vergeten mag worden.
“De keuze van het monument in het Wilhelminapark in Gorinchem is goed gevonden. De bronzen moeder als centrale figuur laat toe om rake observaties te maken van hoe mensen al dan niet ‘omzien’ naar het verleden. Het is knap hoe zo’n gevarieerde selectie van karakters in zo weinig woorden getypeerd wordt. Zolang er mensen zijn die omzien…”
Het jubileumboek dat ik ontving was helaas minder fortuinlijk. Een overrijpe paprika in hetzelfde kratje op de achterbank besliste dat het boek de reis naar Frankrijk niet zou overleven. Het leed een oranjerood-gekleurd einde. 😂 Gelukkig is het hier nog te bestellen. En de mooie herinneringen zijn nog volledig intact.
Lees het winnende verhaal (gratis!)
‘Schaduwen’ staat uiteraard in mijn bundel Pandora, maar ik plaats het nu ook voor iedereen op mijn website. Je leest het hier.
Er komt een nieuw verhaal aan…
Een op waarheid gebaseerd verhaal is bijna klaar. Het geeft een bijzonder kijkje in de | wondere wereld van literaire wedstrijden. Erger dan verliezen is winnen door verraad. Rampzalig wordt het pas als alles uitkomt. Sommige feiten zijn haast te bizar om geloofwaardig verteld te worden. De titel staat nog niet vast – ik dacht aan ‘Schimmen’, maar zoals het nu gaat is ‘Slachtbank’ misschien passender. Of zou het beter onverteld blijven? Ik twijfel.
Niets missen?
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen, publicaties en voorproefjes? Vul je mailadres in via het formulier rechtsboven op mijn website. Dan mis je niets meer!
Met een tevreden gevoel kijk ik uit naar wat komen gaat. Met een zonnige groet, Conny
P.S. Nogmaals mijn dank aan de jury van de Gorcumse Literatuurprijs voor dit onvergetelijke eerbetoon aan ‘Schaduwen’. En bedankt voor alle lieve reacties!
Teije gaat met mama naar het strand. Hij houdt zijn kibbeling stevig vast. Onderweg duiken brutale meeuwen en vervelende jongens op. Wat zal er gebeuren?
Zeerovers lijkt op mijn eerder verschenen verhaal Meeuwen, maar is nu bestemd voor kinderen van 8–10 jaar. Het avontuur is spannend en grappig, precies goed voor jonge lezers.
Sara leest stiekem onder de dekens. En dan barst het los.
Boeken die uit de kast marcheren. Draakjes die stuntelen. Een parade die alles meesleept—behalve slaap. De droomparade is een nieuw voorleesverhaal waarin chaos en magie hand in hand gaan. Herrie, humor, en dat zachte gevoel: samen is sterker.
Neem een kind mee. Of je eigen innerlijke nachtbraker
👉 Lees De Droomparade hier: https://connyhoogendoorn.nl/de-droomparade/
Na Teije is het nu de beurt aan zijn zusje Noortje. In dit nieuwe kinderverhaal (8–10 jaar, AVI M5/E4) is zij de hoofdpersoon.
Noortje is boos op de hele wereld – tot een paardenbloem haar iets belangrijks laat zien. Een klein verhaal over boosheid, verdriet én durven hopen. Geschreven voor jonge lezers, maar herkenbaar voor iedereen die ooit verliefd was op school. 📖 Lees het hier: https://connyhoogendoorn.nl/de-leukste-van-de-klas/
Ik deel met plezier mijn allereerste verhaal voor kinderen van 8 tot 10 jaar (AVI M5/E4). Het verhaal is geïnspireerd door mijn kleinzoon Teije, die dol is op voetballen en FC Utrecht.
Samen met zijn vader beleeft hij een spannend avontuur vol actie en ontdekkingen – precies iets waar jonge lezers van genieten! Ik ben ontzettend benieuwd hoe kinderen (en volwassenen) erop reageren. Laat je het weten?
Toen ik aan deze serie begon, dacht ik dat ik drie losse verhalen zou schrijven. Maar gaandeweg merkte ik dat ze samen een groter geheel vormen. Meeuwen, Duiven en nu het slotdeel Kraaien zijn geen fictieve vertellingen alleen, maar spiegels van incidenten die zich echt hebben afgespeeld – op straat, in de stad, in de bestuurskamer.
Wat me misschien nog het meest trof tijdens het schrijven, is hoe vaak er wordt weggekeken. Door omstanders. Door instanties. Door bestuurders. Niet alleen de daden zelf zijn pijnlijk, maar vooral het stilzwijgen eromheen.
Met deze verhalen wilde ik niet zozeer een oplossing bieden – die heb ik niet – maar wel een ervaring oproepen. Het ongemak voelbaar maken. Omdat ik geloof dat verandering pas begint als we de moed hebben te kijken, en niet weg te lopen.
Dank voor het lezen, en voor jullie reacties die deze verhalen zoveel betekenis geven.
Ik word kwaad van wat ik zie. Thuis in Nederland, nu hier in Frankrijk. Overal worden jonge meisjes en vrouwen lastiggevallen, bespuugd of uitgescholden — en iedereen kijkt weg. Daarmee ben ik geen rechts-extremist of wat dan ook. Ik wil daar simpelweg niet zwijgend bij staan. Het vertellen van verhalen is wat ik kan; zo maak ik zichtbaar wat te vaak met de mantel der liefde bedekt wordt.
Duiven is gebaseerd op een echt incident in Amsterdam. De politie trad op, maar justitie seponeerde de zaak. Voor het verhaal heb ik een toeschouwer toegevoegd, zodat duidelijk wordt hoe zichtbaar en pijnlijk deze confrontaties zijn.
Dit verhaal is rauw, ongemakkelijk en confronterend. Er zijn geen helden, geen troost, geen netjes afgerond einde. Alleen de werkelijkheid, zoals die is.
Voel je vrij om je gedachten te delen en het verhaal door te sturen aan anderen. Het is tijd dat we ophouden weg te kijken.
(Het eerste ongemakkelijk verhaal uit de serie ‘KOEKOEKSKINDEREN)
Beste lezer,
Soms hoor je mensen zeggen: “Ik heb zoiets meegemaakt, daar moet je een verhaal over schrijven.” Vaak blijkt de waarheid dan te ongeloofwaardig. Dit verhaal is anders. Meeuwen zijn voor niemand bang is gebaseerd op een voorval dat echt gebeurde — vaker dan je zou willen weten. Het is een confronterend verhaal zonder helden, zonder troost, en zonder een netjes afgerond einde. Het stopt pas als de daders zich vervelen of honger krijgen.
Ik schreef dit verhaal om bij te dragen aan een open discussie over zulke ervaringen, hoe ongemakkelijk ze ook zijn. De werkelijkheid is vaak rauwer dan fictie.
Misschien roept het vragen op, of herkenning. Voel je vrij om te reageren of je gedachten te delen.
Misschien ten overvloede: mijn verhaal Schaduwen won in 2025 de eerste prijs van de Gorcumse literatuurprijs. Ook schreef ik Huid en haar ter gelegenheid van de jaarlijkse Keti Koti-herdenking, verhalen die in beide gevallen opriepen tot gesprek en reflectie.
