Suède schoentjes, maatje 23, riepen mij vanaf een rekje midden in een drukke winkelstraat ‘Koop mij’ toe. Roze schoentjes, welk meisje wil ze niet? Of haar moeder? Voor haar meisje? Ze waren onweerstaanbaar. Ze mocht ze direct aanhouden. Mijn kleintje straalde, ze dacht beslist dat iedereen naar haar mooie schoentjes keek. Zo blij.
Tot ze op dat zonnige Italiaanse terras alwéér moest plassen.
‘Je bent net geweest’, bromde papa.
‘Anders plas k mijn broek, papa.’
‘Dan plas je maar in je broek’, antwoordde de bruut.
Een klein-meisjesplasje druppelde door de spijltjes van de terrasstoel. Haar nieuwe schoentjes kleurden donkerroze. Tussen papa en zijn dochter kwam het die dag niet meer goed.
oh, wat bruut!
En dat terwijl het toch zo’n lieve papa is 🙂