Voor alle Fenne’s van deze wereld

Vanmorgen sprak ik met een vriend over een wederzijdse vriendin voor wie het leven te zwaar bleek te zijn.
We missen haar allebei en al mijmerend dacht ik aan het verhaal dat ik ooit voor haar schreef. Ze vond het geweldig, want ik bedacht en beschreef haar ultieme wraak op de beesten die haar jeugd verziekten.

Het verscheen in TEGENWICHT en ze jubelde ieder keer als een recensent of lezer haar verhaal benoemde. Binnenkort verschijnt een nieuwe bundel, maar dit verhaal blijft voor altijd in mijn hart.




ZUSSEN

Ze hoeft niet naar de deur te kijken om te weten wat er gebeurt. Mieke duikt achter haar weg. Haar nagels drukken in Corines vel. Ze ruikt haar angst. ‘Mag ik even?’ De vrouw tegenover haar laat haar hand los. Ze knikt begrijpend. 

‘Ga maar even naar het toilet, lieverd. Red je het alleen?’ Voorzichtig vouwt ze haar vingers open. ‘Toe maar, Mieke. Je kunt het wel.’ Ze glimlacht en bevochtig het puntje van haar zakdoek. Sinds ik een klein zusje heb, draag ik eigenlijk altijd een zakdoek bij me, denkt ze als ze wat opgedroogde ragout uit haar mondhoeken dept. 

Mieke slaat haar amandelvormige ogen neer. ‘Te laat,’ fluistert ze en onmiddellijk verandert Corine van gedachten.

‘Vindt u het erg om even te wachten? Ik loop even met mijn zusje mee naar het toilet. Neemt u anders vast een kop koffie en een broodje. Ik heb me laten vertellen dat ze heerlijk zijn.’ Zonder antwoord af te wachten, slaat ze haar arm om haar zus. ‘Kom, schat. We gaan samen.’

Ze parkeert Mieke op het invalidentoilet. Haar zusje heeft al zo lang als ze zich kan herinneren incontinentieproblemen. Vooral als ze gespannen is, houdt ze geen druppel vast. En deze keer kon het matje de hoeveelheid vocht niet aan. Anderen denken vaak dat het door haar Down komt, maar zij weet beter. Er is eenvoudigweg te veel beschadigd. Ze draait de kraan wijd open. Met haar pols controleert ze de temperatuur. 

‘Stap maar uit je broek, prinsesje.’ Ze knikt naar de grote weekendtas in de hoek. ‘We hebben een droge bij ons. Het geeft niets.’

Mieke zucht diep en onzeker stroopt ze haar broek omlaag. 

Met een snelle beweging trekt Corine de armbeugel naar beneden. ‘Hou je hier maar aan vast.’ 

Als ze zich vooroverbuigt om haar met een washandje wat op te frissen, zoekt haar neus het kleine kuiltje op de grens van Miekes kaak en hals. Ze blaast zacht. Mieke giechelt. Plotseling voelt Corine haar tranen prikken. ‘We gaan eens flink boos doen, Astrid en ik. Ook tegen degene die net binnenkwam. En we laten je nooit in de steek, weet je dat? Nooit.’

Klik op de link voor het vervolg
https://connyhoogendoorn.nl/zussen/