Jullie steun is hartverwarmend. Vandaag ontving ik tot twee keer toe een ruimhartige bijdrage, het veelvoudige van mijn gevraagde € 9,50. Dank jullie wel! Jullie gulle gift is inmiddels gestort op de Oekraïne-rekening van Zending over Grenzen, een geweldige organisatie die sinds jaar en dag hulp in de regio verleent. Het eBook en het bewijsje van mijn betaling zijn vanzelfsprekend direct aan deze toppers verzonden. Wil je meer weten? Mail me even!
Heb je wel recht op een plaats op de IC als je vaccinatie van de hand wijst? Kan je hulp weigeren? En kijk je toe of grijp je in als iemand ondraaglijk lijdt? Mag je je overtuiging wel aan een ander opleggen? Kan je deze vragen eigenlijk wel beantwoorden als je zelf niet voor de keuze hebt gestaan?
In mijn verhaal vechten twee tegenpolen voor het leven – of is het de dood? – van de echtgenoot van één van hen. Buiten kijf staat dat beiden onvoorwaardelijk van hem houden. De echtgenote is diepgelovig. Haar doodzieke man ook, maar hoe zat het dan met die ander? Bracht hij het op om naar zijn overtuiging te leven of gooide liefde, passie en zijn diepe verbondenheid met iemand buiten zijn huwelijk roet in het eten? En is hij in staat zelf over zijn lot te beslissen? Of wil hij dat juist niet? Verdriet verbond hen, maar tergende onwetendheid dreef hen onverbiddelijk uit elkaar.
Het is geen makkelijk verhaal, zeker niet. Met knarsende vragen over liefde, overtuiging en moed raakt het de essentie van ons bestaan. Zelf beschouw ik het conflict in ‘Tot de maan’ als het meest intense dilemma dat ik ooit beschreef. Ik lag er wakker van, huilde om de karakters die in mijn hart en hoofd tot leven kwamen en wiens onmacht me tot op de dag van vandaag verdrietig maakt.
HOUTEN VANDAAGwilde weten waarom ik zo graag schrijf en wat ik daarmee wil bereiken. Ben je daar ook benieuwd naar? Het volledige interview vind je hier.
Alle aandacht gaat naar KIEZELS, maar die verschijnt pas over een week. Kan je niet wachten? TEGENWICHT is nog steeds leverbaar via o.a. de webwinkel Ambilicious. En als je nu mijn (e)boek besteld, krijg je de mooie verhalenbundel ‘Verhalen van Verlangen’ – met daarin ook een verhaal van mijn hand – er gratis en voor niets bij! Hoe leuk is dat?
Twijfel je nog? Lees dan hier alvast het titelverhaal van TEGENWICHT. Ik wens je veel leesplezier.
Voor het tweede jaar organiseerde Marceline de Waard een spannende zomerwedstrijd en publiceerde 13 zondagen achter elkaar een VERHAAL VAN VERLANGEN.
“Gesprekken zijn het leukst als zij gaan over iets dat de spreker niet uitspreekt. In dit verhaal doet Conny Hoogendoorn dit op lichtvoetige wijze met een beladen onderwerp. Ik werd er vrolijk van,” schreef ze over mijn verhaal CONVERSATIE VOOR GEVORDERDENin het prachtige bundeltje dat vandaag verschijnt.
Bij een nieuwe bundel hoort ook een beetje terugkijken. Met Heb ’t hart eenswon ik de CALAMI LITERATUURPRIJS. Het is een van mijn favorieten uit TEGENWICHT, mijn eerste verhalenbundel. In haar recensie noemt recensente Connie Flipse mijn verhaal Roald Dahlwaardig. Kunnen jullie je voorstellen dat het even duurde voordat mijn hartslag weer een beetje binnen de geldende normen viel? Vooruitlopend op KIEZELS heb ik dit prijswinnende verhaal op mijn website gezet. Veel leesplezier gewenst. Hebben jullie trouwens al een exemplaar besteld? Ik signeer het met heel veel plezier!
Mijn digitale mapje KIEZELS was getooid met deze stoere foto. Het handjevol grind combineerde mooi met het lettertype dat we voor de cover hadden uitgekozen. Maar de resolutie was veel te laag en ik ging op zoek naar een nieuwe afbeelding.
En stuitte op blokjes met daarin prachtig gestileerde kiezels in zachte kleuren. Ik was er weg van. ‘Ik dacht dat jij knarsende verhalen schreef,’ merkte mijn omgeving op. En ook: ‘Ik vond die losse kiezels veel aansprekender.’ De twijfel sloop in mijn hart. Ik fotografeerde het grind in mijn tuin hier in Frankrijk. Noeste arbeid leverde niet één maar twee aansprekende covers op.
Goede raad was duur. Mannen met verstand van zaken vonden het handjevol precies goed en vrouwen met een uitstekende smaak noemde de vierkantjes een ‘niets-meer-aan-doen-gevalletje’.
En ik? Meestal, maar beslist niet altijd, vond ik de vierkantjes het mooiste, maar er ontbrak iets. Wat? Geen idee! Een week verstreek. Ik sliep er niet meer van, tot plots …
Eureka! Ik wist het!
Fantastische cover 👌 CHECK!
Mijn uitgever slaakt een zucht en ik zet nog een vinkje. Hebben jullie dan nog even geduld? Check!
Mijn auteursfoto dateerde van een stuk of vijf, zes tropenjaren geleden. Was ik dat werkelijk? Dat plaatje kon echt niet meer.
Druk, druk, druk … ver, ver, ver … duur, duur, duur. Ik liet geen smoesje onbenut om maar niet naar een fotograaf te hoeven.
Fanatiek spitte ik mijn foto’s door, vroeg vriend en vijand om hulp en stuurde enkele kanshebbers naar een bevriend fotografe, die ze vriendelijk doch onverbiddelijk afkeurde. Moest ik er toch echt aan geloven?
Welnee.
Er werd kwistig gepoederkwast, flamboyante shawls op kleur gerangschikt, een fonkelnieuwe deur weer uit zijn kozijn getild, een te fel licht temperend parasolletje versleept en een stoeltje strategisch opgesteld. Toen brak de zon door.
Zevenenveertig foto’s volgden. En een dag later nog achtenzestig daarbij. Meedogenloos keurde ik er honderdveertien af. Die ene ging in de mail. Steun en toeverlaat Anja Grondman bekeek foto honderdvijftien, sleutelde een pietsie aan de belichting en gaf haar zegen!
Bleek ik me daar toch met een topfotograaf onder hetzelfde dak te wonen!
DRAAG JIJ OOK EEN KIEZEL BIJ? 
