Mijn digitale mapje KIEZELS was getooid met deze stoere foto. Het handjevol grind combineerde mooi met het lettertype dat we voor de cover hadden uitgekozen. Maar de resolutie was veel te laag en ik ging op zoek naar een nieuwe afbeelding.
En stuitte op blokjes met daarin prachtig gestileerde kiezels in zachte kleuren. Ik was er weg van. ‘Ik dacht dat jij knarsende verhalen schreef,’ merkte mijn omgeving op. En ook: ‘Ik vond die losse kiezels veel aansprekender.’ De twijfel sloop in mijn hart. Ik fotografeerde het grind in mijn tuin hier in Frankrijk. Noeste arbeid leverde niet één maar twee aansprekende covers op.
Goede raad was duur. Mannen met verstand van zaken vonden het handjevol precies goed en vrouwen met een uitstekende smaak noemde de vierkantjes een ‘niets-meer-aan-doen-gevalletje’.
En ik? Meestal, maar beslist niet altijd, vond ik de vierkantjes het mooiste, maar er ontbrak iets. Wat? Geen idee! Een week verstreek. Ik sliep er niet meer van, tot plots …
Eureka! Ik wist het!
Fantastische cover 👌 CHECK!
Mijn uitgever slaakt een zucht en ik zet nog een vinkje. Hebben jullie dan nog even geduld? Check!
Mijn auteursfoto dateerde van een stuk of vijf, zes tropenjaren geleden. Was ik dat werkelijk? Dat plaatje kon echt niet meer.
Druk, druk, druk … ver, ver, ver … duur, duur, duur. Ik liet geen smoesje onbenut om maar niet naar een fotograaf te hoeven.
Fanatiek spitte ik mijn foto’s door, vroeg vriend en vijand om hulp en stuurde enkele kanshebbers naar een bevriend fotografe, die ze vriendelijk doch onverbiddelijk afkeurde. Moest ik er toch echt aan geloven?
Welnee.
Er werd kwistig gepoederkwast, flamboyante shawls op kleur gerangschikt, een fonkelnieuwe deur weer uit zijn kozijn getild, een te fel licht temperend parasolletje versleept en een stoeltje strategisch opgesteld. Toen brak de zon door.
Zevenenveertig foto’s volgden. En een dag later nog achtenzestig daarbij. Meedogenloos keurde ik er honderdveertien af. Die ene ging in de mail. Steun en toeverlaat Anja Grondman bekeek foto honderdvijftien, sleutelde een pietsie aan de belichting en gaf haar zegen!
Bleek ik me daar toch met een topfotograaf onder hetzelfde dak te wonen!
Ik heb de wat ouderwetse overtuiging dat je in een conflict niet per se met modder hoeft te gooien en noemde in mijn vorige update geen namen. Toen ik zei dat ik niet gelukkig was met mijn uitgever, zette ik jullie onbedoeld op het verkeerde been. Ik bedoelde natuurlijk mijn vorige, degene waar ik beslist niet nog een bundel wilde onderbrengen.
Mijn verhalen wilden de wijde wereld in. Ik stortte me op het schrijven van een prikkelende mail en zond mijn geesteskindje naar een paar uitgevers. Na enige tijd lieten twee flinke jongens in uitgeefland me – onafhankelijk van elkaar – weten dat ze bijzonder gecharmeerd van me waren, maar dat ze geen verhalen wilden uitgeven. Ik moest beslist weer contact met ze opnemen als ik een roman zou hebben voltooid. Natuurlijk voelde ik me hartstikke gevleid, maar ik was er niet gelukkig mee. Die roman is immers nog lang niet af en mijn bundel inmiddels al een poosje. Het schoot niet op zo. Terwijl ik diep nadacht brak de zon door de wolken en weerkaatste de prachtige cover van de bundel van aquaZZ – waarin precies negen jaar geleden mijn allereerste verhaal verscheen – in mijn scherm. Dat kon geen toch geen toeval zijn?
Zonder aarzelen mailde ik zo’n zes weken geleden Angelique Kersten, een bevlogen uitgever die niet te bang is om verhalen uit te geven. Binnen enkele uren waren we het eens. Zij stopte mijn Kiezels in haar vakantiekoffer en ik keek uit naar de redactieronde. Ik hou van spijkers met koppen, koeien met horens en daden bij woorden. Het voelde goed.
Vanmorgen sprak ik met een vriend over een wederzijdse vriendin voor wie het leven te zwaar bleek te zijn. We missen haar allebei en al mijmerend dacht ik aan het verhaal dat ik ooit voor haar schreef. Ze vond het geweldig, want ik bedacht en beschreef haar ultieme wraak op de beesten die haar jeugd verziekten.
Het verscheen in TEGENWICHT en ze jubelde ieder keer als een recensent of lezer haar verhaal benoemde. Binnenkort verschijnt een nieuwe bundel, maar dit verhaal blijft voor altijd in mijn hart.
ZUSSEN
Ze hoeft niet naar de deur te kijken om te weten wat er gebeurt. Mieke duikt achter haar weg. Haar nagels drukken in Corines vel. Ze ruikt haar angst. ‘Mag ik even?’ De vrouw tegenover haar laat haar hand los. Ze knikt begrijpend.
‘Ga maar even naar het toilet, lieverd. Red je het alleen?’ Voorzichtig vouwt ze haar vingers open. ‘Toe maar, Mieke. Je kunt het wel.’ Ze glimlacht en bevochtig het puntje van haar zakdoek. Sinds ik een klein zusje heb, draag ik eigenlijk altijd een zakdoek bij me, denkt ze als ze wat opgedroogde ragout uit haar mondhoeken dept.
Mieke slaat haar amandelvormige ogen neer. ‘Te laat,’ fluistert ze en onmiddellijk verandert Corine van gedachten.
‘Vindt u het erg om even te wachten? Ik loop even met mijn zusje mee naar het toilet. Neemt u anders vast een kop koffie en een broodje. Ik heb me laten vertellen dat ze heerlijk zijn.’ Zonder antwoord af te wachten, slaat ze haar arm om haar zus. ‘Kom, schat. We gaan samen.’
Ze parkeert Mieke op het invalidentoilet. Haar zusje heeft al zo lang als ze zich kan herinneren incontinentieproblemen. Vooral als ze gespannen is, houdt ze geen druppel vast. En deze keer kon het matje de hoeveelheid vocht niet aan. Anderen denken vaak dat het door haar Down komt, maar zij weet beter. Er is eenvoudigweg te veel beschadigd. Ze draait de kraan wijd open. Met haar pols controleert ze de temperatuur.
‘Stap maar uit je broek, prinsesje.’ Ze knikt naar de grote weekendtas in de hoek. ‘We hebben een droge bij ons. Het geeft niets.’
Mieke zucht diep en onzeker stroopt ze haar broek omlaag.
Met een snelle beweging trekt Corine de armbeugel naar beneden. ‘Hou je hier maar aan vast.’
Als ze zich vooroverbuigt om haar met een washandje wat op te frissen, zoekt haar neus het kleine kuiltje op de grens van Miekes kaak en hals. Ze blaast zacht. Mieke giechelt. Plotseling voelt Corine haar tranen prikken. ‘We gaan eens flink boos doen, Astrid en ik. Ook tegen degene die net binnenkwam. En we laten je nooit in de steek, weet je dat? Nooit.’
Klik op de link voor het vervolg https://connyhoogendoorn.nl/zussen/
Op een dag besloot ik dat ik klaar was. Er was voldoende geschuurd, gepolijst en opgewreven. Een nieuwe verhalenbundel mocht de wijde wereld in. De titel stond vast. Meer niet.
Maar ik was niet meer zo blij bent met de uitgever van Tegenwicht, mijn eerste boek. Ik moest op zoek. Had ik er wel zin in om voor mijn nieuwe bundel een ander thuis te zoeken? Want dan gaat een onbekende mijn verhalen fileren en is de redactieronde misschien wel niet zo leuk als die zou kunnen zijn. Hoeveel verhalen zou ik trouwens kiezen? En moesten ze ongeveer dezelfde lengte hebben of was afwisseling juist wel leuk?
Ik moest ook na gaan denken over hoe de cover eruit zou gaan zien en dacht dat het voor de hand zou liggen. Maar nee … Wat moest er trouwens op de achterflap komen te staan? Zou ik een paar mensen die ik hoog heb zitten om een aanbeveling kunnen vragen? En wat zetten we onder ‘Over de auteur’? Dat veel van de verhalen een prijs hebben gewonnen? Kan het saaier? Maar wat dan? Wat me eraan deed denken dat die auteursfoto natuurlijk echt niet meer kon.
Het voorjaar van 2021 leverde een aantal mooie publicaties op, maar toen deshortlistvan de Zilveren Strop 2021 bekend werd, trokken we in huize Hoogendoorn toch echt een flesje champagne open. Veelvuldig bekroonde thrillerschrijfsters ISA MARON beoordeelde mijn inzending als “Een heerlijk zoetzuur verhaal. Griezelen met een lach. De personages zijn goed neergezet, de verhaallijn en de setting zijn origineel“.
En ook de overige commentaren waren om in te lijsten. Dat heb ik dus maar gedaan.
PTTS heeft al jaren mijn speciale belangstelling. Nooit eerder deed ik voor een verhaal zo veel research als voor het prijswinnende PLAATS RUST! Ik móest het wel schrijven, ik had geen andere keus. Ik weet nu eenmaal geen andere manier om iets onder de aandacht te brengen.
Gisteren startte bij NPO3 de nieuwe serie THUISFRONT, over militairen met de psychische verwonding Posttraumatische Stress-stoornis (PTSS). De makers hebben zich in de film- en tv-wereld ruimschoots bewezen , dus ik ben reuze benieuwd of deze vergeten groep eindelijk de aandacht krijgt die ze zó verdient.
Stemacteur én ervaringsdeskundigeMarc Graetz las mijn – op pijnlijke feiten berustende – verhaal geweldig mooi voor.
Deze zomer verschijnen 13 zondagen lang de beste verhalen van de schrijfwedstrijd ‘Het gebeurde op een zondag’. Vandaag valt mijn ‘Terrasje pikken’ de eer te beurt.
Jullie enthousiaste reacties waren overweldigend toen mijn bundel Tegenwicht alweer een poosje geleden verscheen. De lovende recensies overtroffen al mijn verwachtingen en al snel kwam er een tweede druk. Het motiveerde me om met schrijven door te gaan en in alle rust werkte ik aan twee manuscripten.
Plotseling was daar het bericht van Uitgeverij Ambilicious Ze waren ervan overtuigd dat mijn mooiste verhalen het waard waren om opnieuw te worden uitgegeven.
En daar is ze dan. Nog een weekje dan ziet een prachtige nieuwe versie van Tegenwicht het levenslicht!
Ondanks een zeer professionele redactieronde veranderde er nagenoeg geen woord aan de inhoud. De wat frissere cover past volgens de uitgever beter bij mijn ‘volwassen schrijfstijl’ (een compliment waar ik erg blij van werd) en voor een van de vele lovende recensies werd met plezier ruimte vrij gemaakt op de achterflap. Na veel wikken en wegen kozen we eensgezind voor die van Samenlezenisleuker.
Dank je wel, Inanna Van Den Berg, voor je grenzeloze vertrouwen en enthousiasme.
Tegen de tijd dat mijn schrijfmaatje het vervolg op zijn must have voor schrijvers Mosterd voor de maaltijd voltooide, bedachten hij en Inanna van den Berg van uitgeverij Ambilicious dat het leuk zou zijn om hier een dialogen -wedstrijd aan te verbinden.
Nu doe ik al een poosje niet meer aan schrijfwedstrijden mee, maar Leonardo Pisano kan vrij dwingend vriendelijk aandringen en ik ging overstag.
Gisteren vond in Abrahams Mosterdmakerij in Eenrum de feestelijke presentatie van beide boeken plaats.
Tot mijn grote verrassing werd aan mij het eerste exemplaar van Mosterd voor de maaltijd 2.0 uitgereikt. Wat een eer. Ik bloosde ervan.
Toch kon ik het niet nalaten de aanwezigen te vertellen over de streek die Leonardo mij ooit leverde. In zijn eerste deel staat een citaat uit een van mijn verhalen. Hij had netjes gevraagd of hij dat mocht plaatsen, maar dat hij het gebruikte als voorbeeld hoe het níet moest ontdekte ik pas bij proeflezing van zijn manuscript. Wat zal de schurk daar een binnenpret om hebben gehad!
Gisteren heeft hij het ruimschoots goedgemaakt.
In de schrijfwedstrijd Pennen met Mosterd bleek ik, na terechte winnares Inge Hulsker, op de tweede plaats te zijn geëindigd. Aan deze prijs is een cursus genieten van poëzie ‘Olijven moet je leren lezen‘ aangeboden door Nel Goudriaan verbonden. Ik ben erg benieuwd.
